Voor je deze blog verder leest, kijk je best eerst dit filmpje.
Merk op wat er door je heen gaat bij het kijken van het filmpje. Wat denk je? Wat voel je? Hoe verandert dat doorheen het filmpje.
Elke keer als ik dit filmpje zie, bloedt mijn hart een beetje. Voor Ray, omdat hij de hulpeloosheid moet ervaren. Voor zijn moeder, omdat zij de pijn moet dragen van haar kind te zien worstelen.
En dan, dan zie je hoe sterk zij beiden zijn. Hoe Ray leert om te vertrouwen op zijn andere zintuigen. Hoe hij letterlijk zijn weg zoekt. En vindt, eerst aarzelend, dan heel precies. En zijn moeder. Hoe veel het haar kost om te doen wat nodig is, hoe ze even tegen haar instinct ingaat om precies dat te doen dat Ray nodig heeft om te leren vertrouwen op zichzelf. Om zijn weg in het leven te kunnen bewandelen. Dan heb ik niets dan bewondering voor deze vrouw.
Als mama, en als therapeut, weet ik hoe lastig het voelt om je kind of een cliënt te laten struggelen/spartelen. Mijn eerste jaar therapieopleiding stond bijna in het teken hiervan. Laat je cliënt spartelen, alleen zo kan hij/zij ervaren dat hij/zij niet verdrinkt.
Elke mama wil haar kind behoeden van pijn. Elke therapeut wil haar cliënten verder brengen.
En om dat te bereiken, moeten we ze leren stilstaan bij lastige situaties. Moeten we ze leren vertrouwen op hun eigen kompas.
Dat kan dus alleen door ze dat kompas te laten gebruiken, door dat de kans te geven te ontwikkelen.
De moeder van Ray stond klaar. Was er. Ze keek toe. Was aanwezig. Ze wist, ik moet hem laten zoeken. Ze worstelde zeker zelf ook. Want het gaat tegen elk instinct in. Als mensen lijken te verdrinken, dan is er de reflex ze te redden.
En… Ray kon zelf zwemmen.
Het is onze taak onze kinderen te leren vertrouwen op hun kompas, op zichzelf.
Dus, mijn noorden in het contact met mijn kinderen/cliënten is steeds: wat leer ik ze door mijn gedrag? Wat leiden ze af? Krijgen ze de kans te ervaren dat ze kunnen zwemmen? Of red ik ze?
Om dat te kunnen, oefenen ik zelf heel veel met acceptatie. Blijven bij wat moeilijk is. Voelen wat er bij mij geraakt wordt en ik hou “mijn noorden” helder voor ogen.
Ik begeleid ouders individueel en binnenkort ook in groep om dit te leren.
Therapeuten die met kinderen werken, kunnen oa hiervoor bij mij in supervisie.
Laten jullie weten wat dit bij jou teweeg bracht?
#ACT #acceptance #values #ACTandparents #ACTtherapy #lovemyjob #lovebegingamom