Ik merkte het vanmorgen meteen. Mijn oudste zoon had heel wat verdriet. Ik kon het zien aan zijn houding. Hoofd lichtjes gebogen, ogen die wat waterig waren en hij reageerde wat scherper. Hij kon de drukte van zijn jongere broer rond zich ook niet echt verdragen.
Dus… hem onder de douche gestuurd en de jongste mee naar de bakker. Iedereen even rust.
Maar…het verdriet dat op bezoek was..was nog niet weg.
Na het ontbijt en even tijd voor schoolwerk, trokken we naar het park. Mijn oudste zoon liep zo’n 10 meter voor ons op. Even alleen.
Ook in het park, wou hij even alleen in de boom klimmen, even alleen bij de eendjes zitten. Worstelend met zijn verdriet.
Mijn moederhart heeft het op die momenten zwaar te verduren. Ik weet waar hij mee worstelt. Hij mist zijn vrienden. Hij mist zowaar school. Hij mist zijn trompetles, zijn academie…hij mist alles wat zijn hart normaal zo doet fluisteren. Hij draagt het al zo lang zo “flink”. Wat het pijnlijkste is als mama “Ik kan dit niet voor hem oplossen.” Ik kan er niet voor zorgen dat hij weer gewoon naar school kan. Gewoon bij zijn vrienden kan zijn. Weer alles kan doen waar hij zo blij van wordt. Ik kan het niet voor hem “fixen”.
Dus..doe ik wat ik ook mijn cliënt(jes/en) leer. Ik blijf bij hem. Ik blijf samen met hem bij zijn verdriet. Zet me langs hem en begin met hem te praten. Geef aan dat ik zie dat hij verdrietig is. Dat ik zie dat hij zijn uiterste best doet om “er het beste van te maken”. Dat het ook echt al lang duurt. Dat het logisch is dat hij het er soms mee gehad heeft (ja… ook de kinderen zelf hebbenhetgehad ;)). Ik zwijg ook. Zit gewoon bij hem.
Hij legt zijn hoofd tegen me aan. Ik leg een arm om hem heen. En dan komen de tranen. Dikke stille tranen. (Bij mij komen ze nog nu ik dit schrijf).
Ik kan het niet voor hem “oplossen”. Ik kan er wel voor hem zijn. Ik kan hem wel laten voelen dat verdriet er mag zijn. Dat het normaal is dat je dan eens wat scherper reageert dan je zou willen. Dat tranen er mogen zijn. Dat het lastig mag gaan. En dat ik er dan ook voor hem ben. Dat hij dit niet alleen moet dragen.
Dat is wat mijn mama hart fluistert. Ik wil dat mijn kinderen weten dat wat ze ook voelen, dat dat er mag zijn. Ook ergernis ten aanzien van zijn jongere broer. Ook ergernis ten aanzien van mij. Ook verdriet. Alles.
Ik vind het niet altijd gemakkelijk. Ik lijk te voelen wat hij voelt. Alleen… ik weet dat als ik goedbedoeld hem zou proberen opvrolijken, zijn gevoel weggeduwd wordt. Dat ik dan negeer hoe belangrijk anderen wel niet voor hem zijn. Dus..blijf ik bij hem en zijn gevoel, met tranen in mijn ogen. En dat is ok.
Heeft jouw kind ook last van coronaverdriet en wil je ook je kind ondersteunen in dat verdriet? Experimenteer dan eens met volgende stappen. Merk ook op wat het met jezelf doet en met de verbinding die je met je kind ervaart.
Adem eerst zelf een aantal keren bewust in en uit.
Sta stil bij wat je wilt dat je kind ervaart. Geef aandacht aan de neiging om het verdriet bij je kind weg te halen. Tuurlijk wil je dat. Een van de wezentjes die je het allerliefst op aarde ziet heeft ‘pijn’. Tuurlijk wil je dat dat stopt. Alleen, de ervaring leert dat je dat niet wegnemen. Geef er ruimte voor dat je het wil.
Ga naar je kind toe. Zet je er even rustig bij.
Zwijg even.
Geef aan wat je ziet. Zeg dingen als “Je lijkt te worstelen.” of “Ik zie dat je wat bedrukt kijkt, het lijkt alsof je verdrietig bent.” Gebruik die woorden die jullie thuis gebruiken om dit soort situaties te omschrijven.
Normaliseer het verdriet. Natuurlijk ben je nu verdrietig. Natuurlijk mis je je vrienden. Het duurt ook al zo lang. Wanneer je kind dingen deelt, luister dan. Probeer niet af te wegen of het nu al dan niet terecht is wat het kind zegt. Blijkbaar is wat hij/zij aangeeft dat wat er op dat moment speelt.
Blijf even bij je kind. Geef het ruimte. Zwijg.
Als je kind het toelaat, sla een arm om hem/haar heen. Zit gewoon even samen met het verdriet.
Je kind geeft dan zelf wel aan wanneer hij/zij weer terug verder wil met de dag. Geef de tijd die nodig is.
Lukt het je niet de tijd te geven die nodig is (want ja, er is weer een online meeting voor het werk). Geef dan aan “Ik zie dat je het nog lastig hebt, ik moet nu weer even verder. Komen we er straks even bij terug?” Geef een grote knuffel en ga verder met wat moet. Kom er later dan ook weer even op terug.
Ik ben heel nieuwsgierig naar wat dit je brengt. Hier heeft het alleszins altijd het effect dat iedereen weer een beetje rustiger is. Dat we voelen dat we elkaar graag zien. Dat ieder er mag zijn. Met wat hij/zij ook voelt op dat moment. Dat gun ik jullie allemaal.
(en stiekem duim ik op het heel snel versoepelen van de maatregelen voor kinderen ;).)
#ACTenopvoeden #acceptatie #ACT4kids #ACTenkinderen #doenwatmijnhartfluistert #doenwatmijnhartfluistertalsouder #coronaverdriet #verdrietenkinderen #bijhetverdrietvanjekindblijven #dequeeste