Wanneer je je verdiept in begaafde leerlingen, kom je nogal snel de Profielen van begaafde leerlingen van Betts en Neihart tegen. Ik ga deze profielen in deze blog niet verder uitwerken, maar als je er meer over wil weten, klik dan maar op volgende link: https://talentstimuleren.nl/thema/stimulerend-signaleren/profielen-van-leerlingen
Hoewel ik geen voorstander ben om mensen te labelen (ook niet in “zelfsturend autonoom” of “uitdagend creatief” of “aangepast succesvol” of…), heb ik deze indeling wel al regelmatig gebruikt om te kunnen kaderen wat een leerling nu net nodig heeft van zijn omgeving om verder te ontwikkelen.
Aan de top van dit schema staat de “zelfsturende autonome leerling”. Dat het aan de top staat, suggereert dat dit is waar we naar streven. We streven er naar dat begaafde leerlingen goede sociale vaardigheden hebben, eigen doelen ontwikkelen, enthousiast werken voor hun passies, creatief zijn, opkomen voor hun eigen opvattingen, risico’s durven nemen, durven te leren en weet wat hij/zij kan en dat ook laat zien. Deze leerlingen hebben ruimte nodig om onbegrensd te mogen leren. Als ouder/leerkracht word je geacht hen te blijven stimuleren om hun eigen pad te kiezen en hun mogelijkheden verruimen om passies verder te ontwikkelen.
Doorheen mijn schoolcarrière heb ik me zowat in al de verschillende profielen kunnen herkennen. Van aangepast succesvol (het brave meisje met de goede punten en veel traantjes wanneer ik eens een 8,5 had), tot de uitdagend creatieve puber die vond dat ze haar leerkrachten wel mocht wijzen op fouten in de eerste 4 jaren van het secundair onderwijs (behoorlijk hard afgestraft trouwens), tot de onderduikende leerling die maar net ging voor 50%, want hoger mikken zou wel eens op teleurstelling kunnen uitdraaien (derde graad secundair onderwijs en universiteit).
Nu, sinds mijn afstuderen aan de universiteit ben ik blijven bijleren. In mijn eerste jaar na het afstuderen volgde ik verschillende modules van het postgraduaat autisme en (rand)normale begaafdheid en zorg aan de toenmalige Khlim. Daarna volgde ik het postgraduaat psycho-pedagogische counseling aan de toenmalige Lessius Hogeschool. Later nog volgde ik het postgraduaat Oplossingsgericht begeleiden en hulpverlenen aan de UCLL. Steeds was ik met glans geslaagd. Ik kon mezelf terug zien als een “aangepast succesvolle leerling.” Tussen deze postgraduaten door, volgde ik nog een hele resem studiedagen en andere kortere trajecten. Het spannendste traject was mijn traject tot “Filosofisch gespreksleider”, daar wou ik al veel eerder mee starten, maar eerlijk, ik durfde niet zo goed, want daar moest je vooral DOEN. Niet zozeer theorie verwerken en bijstuderen, maar vooral gesprekken leiden, hierop reflecteren, jezelf bijsturen. Hier kon je niet “onderduiken”. Iedereen moest met de billen bloot. Ik ben heel blij dat ik het heb aangedurfd om dit traject aan te gaan en heb genoten van elk filosofisch gesprek dat ik mee gevolgd en geleid heb!
In september 2018 startte ik nog een traject, het postgraduaat contextuele gedragstherapie bij Allegre. Ook best spannend, want als je een beetje vertrouwd bent met Acceptatie en Commitment Therapie, weet je dat je niet om zelf ervaren heen kan. Bovendien MOEST je in dit traject ook zelf in (leer)therapie. Geen kans meer om jezelf te verstoppen, geen kans meer om je eigen onzekerheden weg te moffelen, geen kans meer om te groeien zonder al te veel ongemak.
Ik heb dit jaar zo veel geleerd. Zowel over mezelf als in het begeleiden van mijn cliënten. Eigenlijk is het niet te omschrijven. Ik heb ook al lang niet meer zoveel gehuild als dit jaar. Zoveel open en oprechte gesprekken gehad met mensen rond mij die er voor mij echt toe doen. Zo bang geweest. Zo stuntelig en onhandig soms ook.
Ook dit jaar heb ik (uiteraard) succesvol afgerond.
Ik heb me ook nog nooit zo stevig voelen staan als nu.
Dat steviger staan heeft ook gemaakt dat ik me niet ga inschrijven in het 2de jaar van het postgraduaat. Ik durf, eindelijk, zelfsturend en autonoom te leren. Ik wil zelf kiezen wat ik wil bijleren, op welke manier en bij wie. Ik wil de vrijheid voelen en mijn eigen verantwoordelijkheid nemen om mijn eigen weg te gaan. Best spannend hoor, soms wankel ik even…Dan komt mijn hoofd weer met… “Ja maar, hoe gaan ze ooit geloven dat je wat kan als je niet het juiste papiertje kan voorleggen?” En tegelijkertijd, weet je.. dat papiertje gaat niet maken dat ik in mezelf geloof (want hoe zou dit nieuwe papiertje dan ineens anders zijn dan al die vorige papiertjes die ik met glans heb behaald?), het DOEN gaat maken dat ik kan ervaren dat ik een verschil maak in mensenlevens.
Dus… ja, practice what you preach.
Ik stel mijn eigen traject samen. Ik ga in Londen wat workshops volgen, ik blijf in supervisie, mijn leertherapie loopt nog wel even door (vermoed ik), ik zoek nieuwe mensen op om van te leren, ik lees boeken, artikels en doe!
Want weet je “What good are wings without the courage to fly.” – Atticus
