Vandaag, 1 jaar De Queeste!
De Queeste, dat is ook een beetje mijn eigen weg zoeken. Merken waar ik goed in ben, door het te doen en te reflecteren. Merk op wat ik hier net schreef, namelijk DOEN en reflecteren. Voor ik met de Queeste startte was het vooral reflecteren en minder doen.
Dit jaar bracht me nieuwe, spannende dingen. Ik probeer hier een overzichtje te geven.
De Queeste startte op haar eerste dag met de invulling van een halve pedagogische studiedag rond “Hoogbegaafdheid en Onderpresteren”. Het was absoluut spannend én ik had er ook absoluut van genoten. Top team ook. Zo fijn ook om 1 jaar later nog als feedback te krijgen dat ze nog steeds over die pedagogische studiedag spreken!
Wat ik nog deed? Een vormingsnamiddag voor leerlingenbegeleiders binnen het secundair onderwijs rond Oplossingsgericht werken. Zalig om te doen. Samen al in een paar uurtjes toch concreet oefenen. Binnenkort mag ik er weer naartoe, voor een vervolg.
Nog een heel spannend moment: een voormiddag meer organiseren voor een grote groep CLB-medewerkers in samenwerking met Wim Meijer! Ik stond daar toen eventjes te spreken voor meer dan 70 hardwerkende mensen. Alleen al overleggen met Wim Meijer was een voorrecht.
Nog nieuw voor mij, ik ben echt aan de slag gegaan met het Filosoferen met kinderen en jongeren (FMJK) binnen de groepsbegeleidingen van Praktijk Voluit! Ongelofelijk, tot welke denksprongen zelfs kleuters al in staat zijn. Hoe ze elkaar leerden bevragen, geduldig konden wachten en luisteren naar het antwoord van een ander. Durfden twijfelen én toch ook wel wat verbaasd waren dat je als gespreksleider ook niets wist!
Ik had het voorrecht om enkele jongeren te begeleiden. Samen op pad. Op hun eigen pad. Niet persé het pad van de verwachtingen van iedereen rondom hen. Durven uitkomen voor je eigen pad én er dan voor durven gaan. Ik ben echt dankbaar voor die jongeren die al op mijn pad zijn gekomen. De bereidheid om te experimenteren. Het vertrouwen waarmee ze hun ogen dicht doen om zich dan te laten leiden door wat ik zeg. Kwetsbaar en stoer tegelijkertijd.
De ouders die ik heb mogen begeleiden of die het vertrouwen aan mij gaven om hun kind te begeleiden. Steeds opnieuw zien hoe ze het beste willen voor hun kinderen. Hoeveel ze bereid zijn te doen om daarvoor te zorgen. Maar ook, de onzekerheid, zelftwijfel en moed om hulp te vragen.
Zoals steeds (een rode draad doorheen mijn hele loopbaan) volgde ik ook verschillende vormingen. Ik ging naar congressen rond hoogbegaafdheid (en stelde daar steeds opnieuw vast dat ik toch al zeker meer wist dan ik dacht), ik volgde een boeiende en intensieve 2-daagse bij Agnes Burger-Veltmijer en mijn ‘goesting’ in diagnostiek was weer helemaal terug. Ik mocht ook, met behulp van handelingsgerichte diagnostiek de puzzel van sommige kinderen en jongeren leggen. Heerlijk om te doen, vaak bijna een hele dag doorbrengen met het kind en dan figuurlijk gaan puzzelen.
Ik volgde ook een basisopleiding ACT. ACT was de omschrijving van wat ik in mijn eindportfolio van Oplossingsgericht begeleiden schreef. ACT was thuiskomen, hoewel niet comfortabel. ACT trekt je de ervaring in, blijft niet hangen in praten. Ik was zo enthousiast, dat ik me nu aan het verdiepen ben ik ACT4KIDS en net de 2-daagse training rond ACT YOUR WAY afgerond heb. In november volgt nog de training ACTief opvoeden en dan ga ik hiermee ook aan de slag met ouders!
Misschien wel het spannendste dat ik deed tijdens mijn eerste jaar De Queeste? Me inschrijven voor het postgraduaat contextueel gedragstherapeut. Je weet wel, ACT trekt je de ervaring in. Ook als ACT therapeut ontsnap je er niet aan. Maar het is zo waardevol wat ik zie gebeuren tijdens de individuele begeleidingen, wanneer je iemand de ervaring intrekt. Wanneer je dan samen merkt dat die ervaring, hoe vervelend ook, toch gedragen kan worden. Wanneer je dan daarna, ondanks de ervaring ook nog je eigen weg kan gaan. Voor mij is dat goud waard.
Ik kijk enorm uit naar dat 2de jaar De Queeste. De samenwerking met Praktijk Voluit! is bekend gemaakt. De groepsbegeleidingen binnen deze praktijk die ik mee verzorg staan open voor inschrijvingen. Het filosoferen plan ik zeker nog verder in. De vormingen die ik nog mag geven. Het is allemaal spannend en genieten tegelijk.
Los van het werk, hier thuis willen ze allemaal dat ik blijf doen wat ik nu doe. Ze beweren dat ik er een aangenamer mens van geworden ben ;).